Ο ταχυδρόμος της καρδιάς..

Αγαπητό περιοδικό,

Είμαι 14 χρονών, λέω, στην πραγματικότητα μπαίνω στα 14 το Πάσχα, πηγαίνω στην Τρίτη Γυμνασίου και έχω ένα σοβαρό πρόβλημα. Η φιλόλογος το είπε χάσμα γενεών τις προάλλες. Εγώ το ζω κάθε Παρασκευή και, μεταξύ μας, δε με νοιάζει πώς το λένε. Ενώ οι γονείς μου είναι νέοι και μοντέρνοι, δεν καταλαβαίνουν τίποτα από διασκέδαση. Δηλαδή δε μ' αφήνουν να γυρίσω απ' έξω μετά τις 11 το βράδυ «γιατί ήδη είναι αργά» γκρινιάζουν. Καταλαβαίνεις, περιοδικάκι μου; Τα άλλα παιδιά με κοροϊδεύουν και ποιος ξέρει τι λένε πίσω απ' την πλάτη μου. Τι να κάνω για να τους πείσω; Τους γονείς, εννοώ.

Ο ωραίος του σχολείου

Αγαπητό περιοδικό,

Εύχομαι όλοι να περάσατε καλά στις διακοπές και να ξεκουραστήκατε.
Σου γράφω αυτό το γράμμα για να ζητήσω τη γνώμη σου γιατί δυο τρία περιστατικά που συνέβησαν στις δικές μου διακοπές με στεναχώρησαν πολύ.
Το θέμα έχει να κάνει με τους φίλους μου. Τους καινούριους εννοώ, αυτούς που γνώρισα στη θάλασσα και τα περνούσαμε ωραία μέχρι που η συζήτηση έφτασε στις σχέσεις με τους γονείς.
Πρώτον αυτά τα παιδιά λένε συνέχεια ψέματα στους γονείς τους: για το πού πηγαίνουν όταν βγαίνουν έξω και με ποιους. Δηλαδή δεν ήταν έτσι πάντα αλλά τώρα τελευταία στην παρέα τους μπήκαν και μεγαλύτερα παιδιά που τους κάνουν τον καμπόσο ότι οι δικοί μου φίλοι είναι νιάνιαρα που κάθονται και διηγούνται με το νι και το σίγμα δίνοντας για όλα λογαριασμό στους γονείς τους. Έτσι άρχισαν κι αυτοί να κρύβουν πολλά από τους δικούς τους και έφτασαν στο σημείο να με κοροϊδεύουν για «φύτουλα» που οι γονείς μου ξέρουν πού πηγαίνω και με ποιους. Όταν διαμαρτυρήθηκα ότι αυτά δεν είναι σωστά πράγματα και ότι ακόμα είμαστε μικροί για τέτοια, με έκαναν πέρα και με απόφευγαν.
Απογοητεύθηκα και λυπήθηκα πολύ που τους έχασα.

Σε χαιρετώ,

Λυπημένη καρδιά